Down under

1

1

1

1

1

1

1

1

Cyella:

De winter was aangekomen in WS, de regen had plaats gemaakt voor sneeuw en hagel die de dorre bladeren op de grond bedekte en het landschap wit kleurde. Toch was hier nog veel leven te vinden, dat betekende nog genoeg voedsel voor de wolvenpopulatie in dit grillig gebied. Ook het meer was bevroren, het was bedekt met een dunne laag sneeuw, daaronder een dikke laag ijs. Maar aan de buitenkanten lag er alleen maar ijs en soms dat nog niet eens. Als je goed keek zag je dat er een grijze wolvin langs het meer stond. De teef staarde naar haar spiegelbeeld dat te zien was in het ijs onder haar. Cyella, de teef, bleef ernaa staren. Waar dacht ze aan? Dat was niet moeilijk te raden na alles wat ze had meegemaakt in haar leven. Een ademwolkje die afkomstig was van een diepe zucht verliet haar lichaam en kleurde de lucht op die plaats voor een korte tijd wit. Cyella keek even op naar de valk die boven haar en vele andere dieren cirkelde, opzoek naar voedsel. Weer zuchtte ze en keek terug naar het meer en zo ook haar spiegelbeeld. Ze had zo graag een normaal leven geleden, maar helaas was dat nu onmogelijk voor haar, werd ze gek? Was ze al gek? Waarom dacht ze daar überhaupt aan? Betekende dat dat ze juist gek was? Ze had geen idee, zoals ze al haar leven had gehad, behalve las ze bi Kitsune was, de wolf waar ze zoveel van had gehouden, maar er nu niet meer voor haar zou zijn, of bij haar zijde zou zijn als ze weer eens over de roedel keken. Raar genoeg luchtte het op om erover te denken, maar het bleef een vast onderwerp in haar gedachten. Cyella keek op en dacht erover na welke reuen ze allemaal kende. Kaiwo natuurlijk, die had ze nog laatst gezien. Ze had het er moeilijk mee om andere wolven te herrineren, maar toch kwam er een naam opborrelen waar ze geen gezicht, vachtkleur, lichaamsbouw of geur bij kon plakken. Rammstein was die naam. Ze zette een doelbewuste blik op en gaf een huil naar de naam die haast wel van een Reu moest zijn.

Rammstein:

Een gure wind was opgestoken. Het was winter. Maar de sneeuw maakte het niet koud; het was de wind. Het sneed door een wintervacht heen, en deed wonden bevriezen en een normale huid tintelen. Ook bij hem gebeurde dit. Hij had geen wonden, maar hij voelde zijn huid tintelen enkel door die gure wind. Zijn poten voelde hij haast niet meer, maar hij merkte het zelf niet eens meer. Hij zat op de heuvel waar hij altijd graag zat. Hier nam hij altijd verse konijntjes te grazen, hier keek hij naar de raaf die hem sinds een tijdje gezelschap hield, hier luisterde hij naar de fluisterende bomen. Hier was hij altijd te vinden als hij op het moment niets anders te doen had.
Eigenlijk had hij altijd wel iets te doen. Maar hij moest soms gewoon nadenken. En deze keer was dat over Dayi. Voor de zoveelste keer spookte ze door zijn kop. Hij had een besluit genomen; hij zou het uitmaken. Het deed pijn in zijn hart, en hij wist dat hij haar nog lang in zijn gedachtes nasleepte. Maar het ging niet langer zo.
De gure wind bracht deze keer niet alleen een snijdende kou mee. In de verte hoorde hij een soort eenzame huil naar hem. Had hij dat goed gehoord? De laatste tijd wist hij niet meer of het een huil van een wolf was, of de gure wind die langs de bergtoppen sneed. Maar hij had het goed gehoord; het was een huil. Rustig stond hij op, en even bewoog hij zijn poten om er weer gevoel in te krijgen. Uiteindelijk begon hij te draven, in de richting vanwaar de huil was gekomen.

Lang bleef hij rennen, en hij hoopte niet dat de teef weg zou gaan omdat hij maar niet kwam. Maar de plek in de heuvels waar hij altijd was, lag afgelegen van de rest van het gebied. Het was ver naar plekken waar wolven waren, maar hij had het rennen ervoor over. Hij hield van het rennen door de sneeuw. Zijn poten zonken weg in de sneeuw, maar tegen de tijd dat hij weg was, waren zijn voetsporen alweer gevuld door verse sneeuw. Zijn geur spoor werd weggevaagd, en niemand die hem terug kon vinden.
Uiteindelijk bereikte hij het meer waarvan hij meende dat de huil vandaan kwam. Even keek hij om zich heen, terwijl hij zijn poten bleef bewegen, om het gevoel erin te houden. Hij merkte wel dat hier minder wind stond, en deze keer begon zijn huid te tintelen door het warmte verschil. En daar, aan de andere kant van het meer, zag hij een grijze vlek. Zijn ene oog was blind, dus kon hij minder goed zien dan andere wolven. Maar daardoor kon hij beter horen en ruiken, en hij had de teef op kunnen sporen door zijn oren gespitst te houden en af en toe in de lucht te snuiven.
Het meer was groot, en hij besloot om de kortste weg naar haar te nemen; over het meer. De wind had het zo koud gemaakt, dat het meer was bevroren. Even duwde hij er met zijn poot op, en het moest wel dik genoeg zijn. Rustig begon hij te lopen, af en toe luisterend of hij het ijs niet hoorde kraken.
Uiteindelijk bereikte hij de overkant, zo'n tien meter bij de teef vandaan. Hij sprong op de veilige kant en begon haar kant op te lopen. Een glimlach speelde op zijn snuit, en bij haar aan gekomen knikte hij naar haar als wijze van groet. Ze rook naar alfa... Net als hij.
"Hallo. U huilde naar me...?" vroeg Rammstein. Hij had nooit eerder tegen een wolf 'u' gezegd, enkel omdat hij meestal de oudere was. En eigenlijk ging het uit zichzelf. Geduldig bleef Rammstein staan, terwijl hij even een blik over de grijze wolvin liet glijden.

Cyella:

Ook diezelfde gure wind sneed door de al zo dikke wintervacht van Cyella. Bibberend en verkleund tot op haar witte botten stond ze daar, wachtend op iemand die ze niet eens kende. Onrustig keek ze om haar heen, niemand... Een zucht kwam uit het niets en vulde de lucht naast het geluid van de wind waar alle wolven hier zo een hekel aan hadden ook met het geluid van een diepe zucht. Waarom moest de winter hier zo streng zijn? In het gebied waar zij vandaan kwam, de toendra, waren de winters koud, maar de wind niet zo guur. Alsof dat niet genoeg was begon het te regenen, vervolgens te sneeuwen. Een sneeuwvlokje landde op de neus van de grijze wolvin en bleef daar plakken. Zo simpel als ze was hield ze haar hoofd schuin en bestudeerde het vlokje grondig voordat het smolt en plaatsmaakte voor een nieuwe. De winter vulde ook de harten van wolven, hoe ze bijelkaar kropen in hun holletjes bij hun gezinnen om het zo warm te krijgen. Een derde sneeuwvlok landde op haar neus, nu moest ze niezen. En nog eens! De derde keer wilde niet komen, ze bleef maar spastisch ademhalen, daarom stak ze haar snuit in de lucht, en ving toen de geur van een reu op. Abrupt stopte de aanval en ze keek nu serieus en op haar hoede op. Daar stond hij, een zwarte reu waarvan de geur afkomstig was. Langzaam ging ze zitten. Toen hij dichterbij was en haar iets vroeg knikte ze en keek hem vriendelijk aan. "Ja," ze maakte een kleine buiging om duidelijk te maken dat ze geen bedreiging vormde en vervolgde "Ik ben Cyella".

Rammstein:
Op het moment dat de wolvin haar naam zei, verscheen er een glimlach op zijn snuit, en zakte hij door zijn poten om vervolgens te gaan zitten.
"Ik ben Rammstein," zei hij vriendelijk tegen haar, maar eigenlijk moest ze dat wel weten. Waarom had ze anders naar hem gehuild? Even keek hij weer naar het bevroren meer, waar hij zojuist overheen was komen lopen. En kuchtte even, de wind sneed langs zijn keel, wat een niet al te prettig gevoel was. Hij hield van de winter, van de sneeuw, het witte landschap waarin je werd opgeslokt. Maar deze wind hoorde niet thuis in het witte landschap waarvan hij hield. "Kan ik u ergens mee helpen?" vroeg hij uiteindelijk, om de stilte te verbreken die was ontstaan. Voordat hij op antwoord wachtte, begon hij over waar hij aan had gedacht. "Bent u ook alfa...?" vroeg hij, waarna de glimlach weer op zijn snuit was verschenen. Hij vergat even de gure wind door het de wolvin, die vriendschap uitstraalde. Ze had gebogen om te laten zien dat ze geen bedreiging had gevormd, maar nog voor dat ze dat had gedaan had Rammstein al geweten dat ze geen bedreiging vormde.

Cyella:
Cyella knikte kort en volgde zijn blik over het bevoren meer. Het was prachtig met de witte bomen op de achtergrond. Ze fleurde het landschap en lieten ieder dier even de kou en de honger vergeten. Ze keek even op toen een kraai die vlak voor haar stond iets in zijn eigen taal. Waarschijnlijk was het zoiets als "Pas op!", een boodschap gericht op andere kraaien. Ookal had Cyella geen hekel aan kraaien of welke vogels dan ook, ze jaagde de zwarte vogel toch weg. Het was lang stil geweest, daarom keek ze terug naar Rammstein die "Kan ik u ergens mee helpen?" vroeg. Cyella schudde zachtjes haar hoofd en zei met een haast verlegen glimlach "Ik wilde U alleen een keer ontmoeten". Het was een dom antwoord en ze verrade hiermee haarzelf. Misschien was de Nightfall wel een goede bondgenoot, samen met de onderroedel ervan natuurlijk. Ze kende Izzie goed. Nu ze aan Izzie dacht schaamde ze zich een beetje omdat ze hun vriendschap zo had verwaarloosd, dat zou ze binnenkort goedmaken! Haar blik viel op dat moment op Rammstein "Bent u ook alfa...?" zei hij. Cyella knikte en zei "Trotse Alpha van de Raging Fire Pack". Een brede grijns verscheen op haar gezicht, ze was blij dat ze een roedelleider was.

Rammstein:
Langzaam volgde hij haar blik naar de witte bomen, waarna hij weer keek naar het bevroren meer. Het leek wel één stambeeld; alles was wit, en bleef doodstil staan. Af en toe kwam er weer een windvlaag, waardoor takken en overgebleven bladeren bewogen, en er wat sneeuw naar beneden viel. Uiteindelijk verbrak Cyella de stilte weer, en beleefd keek hij haar aan. Zijn blinde oog was nog altijd dof, maar in zijn goede oog waren meerdere dingen te lezen. Het zat vol leven, maar er was ook veel verdriet in te vinden.
"Oké..," zei Rammstein rustig, terwijl er een kleine glimlach op zijn snuit speelde. "U mag me wel aanspreken met 'je', hoor..," zei Rammstein, iet-wat verlegen. Uiteindelijk begon de grijze wolvin over roedels, en of hij ook een alfa was. Rustig knikte Rammstein. "Ik ben alfa van de Nightfall onderroedel," zei hij. Hij wilde er net aan toe voegen dat hij dat samen met Dayi was, maar opeens herrinerde hij zich dat dat niet meer het geval was. Hij deed moeite geen tranen in zijn oog te laten schieten, wat uiteindelijk lukte. Cyella vertelde dat zij ook alfa was, en weer speelde een glimlachje op zijn snuit. "Ik heb er wel 'ns van gehoord..," zei Rammstein rustig, terwijl hij even knikte. Hij kon zich alleen geen wolven plaatsen die, Cyella na, in die roedel zaten.

Cyella:
Cyella glimlachte op een lieve, haast schattige manier. De achtergrond was betoverend mooi. Een windvlaag schoot door de lucht, in de verte was een doffe plof te horen. Cyella' oren bewoge onrustig waarna ze wel gedwongen werd ernaar te kijken. Een hoop sneeuw was van een tak gevallen. Langzaam keek ze weer naar Rammstein. "Oké..," zei de zwarte wolf en vervolgde "U mag me wel aanspreken met 'je', hoor..". Ze glimlachte en knikte kort om dat kracht bij te zetten. Cyella bekeek de wolf eens goed, een van zijn ogen was dof, ze wilde het haast vragen maar misschien lag het gevoellig. In zijn andere oog waren vele emoties af te lezen. "Ik ben alfa van de Nightfall onderroedel" zei de wolf, maar Cyella luisterde er niet naar, ze was gefacineerd door zijn oog. Even leek er een traan in te springen, toen pas drong het tot haar door wat Rammstein zo net had gezegd. Cyella knikte kort om duidelijk te maken dat ze nog luisterde. Er was duidelijk recent nog iets gebeurd, misschien was er wel iets met Izzie! Nee, dan had ze dat vast wel gehoord. Ze zuchtte kort omdat dat waarschijnlijk ook gevoellig lag, maar ze het daarom niet kon vragen. Intussen zei hij weer iets. "Dan zijn we tenminste niet de onbekenste roedel!" zei ze met een brede glimlach om hem even op te vrolijken, voor welke reden hij ook zo verdrietig mocht zijn! Opeens bedacht ze hoe ze Kitsune had ontmoet, het was op dezelfde plek, en jammer genoeg was het op dezelfde plek afgelopen. Ook bij haarzelf leek een traan in haar oog te springen, ja, ze hield nog zielsveel van Kitsune en wilde dat hij op dit moment tegen haar aan lag en haar zat te verkondigen dat hij zoveel van haar en hun pups hield, nee, zo was het niet bij haar. Nu kon ze de traan niet meer onderdrukken. Een zilveren traan rolde over haar grijze vacht, waardoor de traan juist zilver leek en landde op de grond. Verschrikt keek ze op naar Rammstein en hoopte dat hij het niet had gezien ookal verraade haar blik haar.

Rammstein:

Even knikte hij toen hij zijn woorden had gesproken. Eerst leek Cyella wat afwezig, maar uiteindelijk knikte ze. Uiteindelijk maakte ze een grapje wat hem opbeurde, en er verscheen weer een glimlach op zijn snuit. Juist op dat moment zag hij ook verdriet in Cyella's ogen, en vol medelijden keek hij haar aan, zonder dat hij wist wat er met haar was.
"Wat is er...?" vroeg Rammstein zachtjes aan haar. Waarschijnlijk had ze ook bij hem verdriet gezien, maar er niet naar gevraagd, misschien enkel uit beleefdheid. Maar Rammstein had daar niet aan gedacht, dat het misschien onbeleefd zou zijn. Maar hij gaf gewoon om andere wolven. "Kan ik u ergens mee helpen...?" vroeg hij nogmaals, deze keer niet omdat ze had gehuild, maar omdat ze zich blijkbaar erg verdrietig voelde. Hij zag een traan vallen, en meteen stonden ook weer bij hem de tranen in de ogen. Meteen duwde hij ze weer weg, wat lukte. Hij ging naast Cyella zitten, en schuurde even troostend zijn kop langs haar schouder. Waarschijnlijk kon hij haar niet helpen, maar sommige wolven vonden het prettig te vertellen wat er was.

Cyella:
Cyella knikte hevig en glimlachte ironisch, het was toch niet te geloven, ze zat nu voor een alpha van een andere, grotere roedel te huilen, dat sloeg gewoon nergens op! "Hh-et gaat wel" zei ze kort en knikte toen beslist, ze had geen hulp nodig! Ze keek weer even naar de reu en zag dat hij ook verdriet had, nu wilde ze het ook weten! Als zij het zou zeggen zou hij dat vast ook wel doen! Ze glimlachte schijnheilig naar hem en vroeg/zei toen "I-ik wil het alleen vertellen als ik zekerheid heb dat niet heel WS straks hiervanaf weet!". Het zou een slimme zet geweest zijn als ze het subtieler verpakt had, maar daar had ze nu geen tijd voor, daarom begon ze te vertellen in de hoop dat Rammstein wist wat ze hiermee had bedoeld. "Ik had een partner, Kitsune, maar ik zag hem nooit, dus toen heb ik het uitgemaakt, het is alweer een tijdje geleden, maar ik ben er nogsteeds niet overheen, als ik 's nachts wil slapen ga ik eerst naar buiten, dan hoop ik dat hij daar staat en hij mijn duizenden excuses aanvaard". Ze keek op, zou Rammstein nu ook vertellen wat hem dwars zat?

Rammstein :
Bezorgd keek de grote, zwarte reu Cyella aan, maar keek even verward toen hij een scheinheilige glimlach op haar snuit zag. Ze wilde niet dat heel Ws het zou weten.
"Natuurlijk vertel ik niemand hier iets over," zei Rammstein, terwijl hij even warm en vriendelijk naar haar glimlachte. Hij was een alfa, die moesten geheimen kunnen bewaren! Geduldig wachtte hij af op wat ze zou gaan vertellen. Misschien wilde ze zijn hulp niet, maar hij wist dat sommige wolven al opknapte door alleen al hun probleem te vertellen.
Uiteindelijk begon ze te vertellen, en geduldig luisterde hij naar haar. Af en toe knikte hij, om te laten zien dat hij nogsteeds aandachtig luisterde.
Uiteindelijk was ze uitgepraat, en even bleef Rammstein zwijgend zitten, voor zich uit starend. Langzaam gleed zijn blik weer naar de hare, terwijl hij even slikte.
"Dat spijt me voor je," begon hij zachtjes, waarna er een zwakke glimlach op zijn snuit verscheen. "Dat ken ik," zei hij, waarna de glimlach meteen weer verdween. Zijn blik gleed weer weg, en hij keek naar het bevroren meer wat net een spiegel leek. Hij slikte even, en zijn goede oog werd weer vochtig. "Het begon allemaal met mijn eerste partner, Kinja," zei hij zachtjes, terwijl hij nog steeds naar het meer staarde. "Ik was al een tijd verliefd op haar, en uiteindelijk werden we partners. Maar uiteindelijk heb ik haar vaker gezien nog voor dat we partners waren. Ze was er nooit. En daarom maakte ik het uit," zei Rammstein zachtjes. Hij keek Cyella kort aan, waarna hij weer naar het meer staarde. "Toen kwam Mika. Ik kende haar al een hele tijd, maar werd uiteindelijk ook verliefd op haar. Maar, precies hetzelfde als bij Kinja, was ze opeens weg." Even slikte Rammstein. Vooral had hij het moeilijk gehad met Mika, omdat het blijkbaar voor haar ontzettend moeilijk was geweest het te verwerken. Soms had hij daar nog last van. "Ze bleef dus weg. Ik gaf haar nog een kans. Ze kwam terug, maar kort daarna verdween ze weer. Natuurlijk was ik kapot, daardoor. Maar ik blééf wachten. Ze kwam weer terug. Maar, je raad het al, ze verdween wéér. En toen had ik er genoeg van, en maakte ik het uit," zei Rammstein, waarna hij weer zuchtte. Hij hoopte niet dat Cyella dit gezeur vond, omdat hij maar door bleef ratelen over zijn 'verloren partners'. "Toen werd ik partners van Nola, die ik ook alweer een tijdje kende. We schoten altijd veel met elkaar op, totdat we partners werden. Toen kwam ze ook nooit meer. En ik maakte het wéér uit," zei Rammstein, terwijl hij nog dieper zuchtte dan eerst. Hij keek Cyella even aan, en begon opeens kort te lachen. "Mijn leven is nogal cliché, weet je," zei hij, waarna er een grijns op zijn snuit bleef staan. "En hetzelfde gebeurde met Izzie. We besloten dat het samen beter was geen partners meer te zijn. En een tijd later werden Dayi en ik partners..." De grijns was alweer verdwenen, en toen hij over Dayi begon, werd zijn oog weer vochtig. Het was net uit; hij moest alles nog verwerken. "We hadden net pups..," zei Rammstein, haast ongelovig. Hij staarde weer naar het meer, en een aantal tranen maakten achter elkaar gaatjes in de verse sneeuw die onder hun poten lagen. "Maar toch maakte ik het uit... Ze was er ook haast nooit meer..." Rammstein keek op van het meer, naar twee raven die opvlogen en achter elkaar aan zaten. Hij snoof even, waarna hij diep uitademde, en een wit wolkje weer boven zijn snuit zichtbaar was.

Cyella :
Cyella luisterde aandachtig, hij leek erg ontdaan van zijn liefdesleven, gelijk had hij! Ze bleef luisteren en zuchtte op bepaalde momenten die zij liever niet had willen meemaken. Toen hij uitgepraat was zei ze niets, maar haar blik gleed langzaam over het bevoren meer voor haar. Zoals altijd zag het er betoverend uit, alsof het een winterwonderland was die ze pas net ontdekt hadden. Wederom zuchtte ze, waarom? Tsja, dat wist ze zelf ook niet. Opeens hoorde ze iets Kraaien, snel keek ze om en zag dat twee raven achter elkaar aanzaten. De een landde op een tak, de andere volgde al snel en viel de andere raaf weer lastig. Waarom deden ze dat? Ze had het altijd al rare beesten gevonden ookal waren ze vaak in de buurt van wolven. Langzaam keek ze weer over het meer, de stilte leek haar te kalmeren. Al snel bereek ze de blik van Rammstein weer. Ze kon niet beschrijven hoe erg ze het voor hem vond. "Het spijt me zo erg voor je" zei ze op een emotionele toon en gaf hem in een impuls een lik. Ongepast al vond ze het zelf. Een lichte blos verscheen onder haar grijze vacht, wat had ze nou weer gedaan?

Rammstien:
(Sorry voor die lange post net. =') )
(En raven zijn ongeveer de beste vrienden van wolven. xD)

Even knikte hij, terwijl hij nog steeds naar de raven keek. Hij was een soort van afwezig, door zijn verhaal. Maar opeens voelde hij zich iets beter; hij had even zijn hart kunnen luchten. Dat deed hij weinig. De meeste wolven zagen hem enkel als alfa, als iemand die het goed had en veel macht had. Maar zo voelde hij zich zelf niet. Hij was wel een alfa, maar een makkelijk leven had hij zeker niet. En hij was geen alfa vanwege de macht. Hij was alfa omdat hij het prettig vond met andere wolven te zijn, en soms te kunnen helpen met problemen.
Langzaam wendde hij zijn blik af van de raven, en hij keek Cyella aan. Ze zei dat het haar speet voor hem, en ze gaf hem een lik. Even glimlachte Rammstein, waarna hij zijn kop langzaam schudde.
"Ach, jij kunt er ook niets aan doen..," zei Rammstein. Opeens realiseerde hij zich dat hij 'jij' in plaast van 'u' had gezegd. Hij hoopte dat ze het niet door had gehad; het was onbeleefd geweest. Even snoof hij weer de frisse lucht op, en een kleine glimlach bleef op zijn snuit staan.

Cyella:
Cyella glimlachte op een grijnsende manier naar Rammstein en antwoorde "Maar ik kan je wel opbeuren, wat wil je doen?". Ze gaf hem een ruwe kopstoot tegen ijn schouder, stopte halverwege en keek hem toen met zielig, haast bespottelijke oogjes aan. Toen haalde ze haar kop weer weg, raargenoeg wilde ze er alles aan doen om deze reu op te beuren, alsof ze hem al jaren kende.

Rammstein:
Hij was net aan de rust en de stilte gewend, toen Cyella opsprong. Eerst keek hij haar raar aan, vragend naar waar ze opeens zoveel energie vandaan had gehaald. Maar uiteindelijk was zijn enige gedachte die over bleef, stomweg om te grijnzen. Dat deed ie, waarna hij opsprong en begon te kwispelen. Hij keek van Cyella naar het meer, en zag uiteindelijk een lemming die zijn hol had verlaten. Met wijd opengesperde ogen keek hij naar het beest, zich afvragend wat het in deze tijd van het jaar buiten zijn hol deed. Maar zijn verwarring verdween al snel, en hij gaf Cyella een speels duuwtje.
"Lemminkje zoeken," zei hij, waarna de grijns steeds breder werd.
Met een ontzettende sprong was Rammstein weg, zich steeds verder verwijderend van Cyella. Hij rende richting de 'verdwaalde' lemming. Door de winter was het beest zowat bevroren, en had een slecht reactievermogen. Nog voor het de tijd had zich om te draaien om de grote, zwarte reu te zien, werd het geplet tussen Rammsteins kaken. Behendig gooide Rammstein het beest in de lucht, om vervolgens een sprong te maken en de lemming in de lucht op te vangen. Hij beet er even op, waarna hij er kort op kauwde en daarna doorslikte. Vrolijk draafde hij terug naar Cyella, terwijl hij zijn lippen likte en bij haar aangekomen ging zitten.
"Dat smaakt naar méér..," zei Rammstein, waarna hij nog heviger begon te kwispelen.

Cyella

Cyella glimlachte breed toen Rammstein uiteindelijk ook in de mood was gekomen en kefte opgewonden. Ze volgde zijn blik over het bevroren meer en kwam terrecht bij een klein beestje. Het was een Lemming, deze waren makkelijk te doden, laat staan vangen. Een grijns stond op haar gezicht, het jaartje dat Rammstein en zijzelf verschilde maakte veel uit, ze merkte dat ze steeds ouder werd, en misschien ooit wel eens niet meer de alpha van de roedel zou blijven en zijn. Ondertussen bleef ze staren naar de lemming die al een paar keer achter een boom was verwenen. Opeens verscheen er een veel logischere vraag in haar gedachtegang, wat deed die lemming hier? "Lemminkje zoeken" zei de zwarte reu naast haar, haast onzichtbaar knikte ze en bleef de Lemming met een gespannen blik volgen. Opeens kwam ze in een snelle sprint die haar weer als een jonge wolvin van 2 jaar liet voelen. de wind ruisde door haar dikke wintervacht. opeens sloeg ze af, het bos in en zag daar hoe Rammstein de Lemming omhoog gooide en opat. Ze grijnsde breed maar wist niet of Rammstein haar had gezien, om die verassing erin te houden verstopte ze zich steeds weer zo achter een boom dat hij haar niet kon zien. Natuurlijk kon hij haar wel ruiken, misschien zelfs horen, maar voor haar was het een goede afleiding voor het dagelijkse leven. Opeens leek het alsof hij haar had gehoord, of verbeeldde ze zich dat maar? Dat maakte niets uit, rennen, dat wilde ze! Meteen zette ze haar snelste sprint in, alsof ze voor haar leven vluchtte en raasde nu over het bevoren meer. Een tijdje ging het goed, maar opeens gleed ze uit en landde met een harde klap op het ijs. Opeens begon ze hard te lachen alsof dit erg grappig was. Droog stond ze op en liep in een gewoon en normaal 'oud' tempo naar de zwarte wolf toen die naar haar toe kwam gedraafd. "Dat smaakt naar méér..." zei Rammstein, ze glimlachte breed en gaf hem een harde kopstoot. Toen keek ze weer diep in zijn ogen.

1

1